Toen ik een tijdje geleden de voordeur uitstapte, sprak de buurman mij aan. Of ik die bijzondere, grote roofvogel in het bos al had gezien? Anders dan de gebruikelijk Buizerd (die we maar Benny hebben genoemd) zie ik eigenlijk nooit grote roofvogels in het bos hier. Echter, de dagen erna zag ik inderdaad regelmatig een andere Buizerd, eentje die niet al te schuw leek. In de loop van de tijd werd het steeds gekker, de vogel liet zich alsmaar beter zien, en regelmatig stonden er zelfs groepen wandelaar met hun telefoon foto’s te maken van het beest. Okay, een vogel in de takken is misschien niet helemaal mijn ding (en groepen mensen nog minder), maar ik nam bij een volgend rondje toch maar een keer de camera mee. De keuvelende wandelaars en hondenbezitters keken wat verwonderd op van mijn grote lens, maar ik liet me natuurlijk niet kennen en maakte stoïcijns wat plaatjes toen de vogel even goed zat. Zo te zien was het een jonge vogel. Misschien een zoon (of dochter) van Benny? Het beest trok zich niks aan van mensen, zo leek het. Zelfs aan de grond leek hij totaal niet onder de indruk van ons. Vrij bijzonder, want normaalgesproken gaan ze er vandoor zodra je maar iets te lang hun kant op kijkt. Toch werd hij regelmatig door onze vriend Benny het gebied uitgepest. En daar trok hij zich klaarblijkelijk wél wat van aan, want de laatste keer dan ik ‘m zag (tijdens een koude ochtend) zat ‘ie al een eind verderop in het bos. De laatste tijd heb ik ‘m helemaal niet meer gezien, maar goed, wie weet ….

A while ago, when leaving the house, my neighbour asked me something. Had I already seen the special, large raptor in the adjacent forest? Other than our usual Buzzard (which we dubbed Benny) I hardly ever see large raptors in ‘our’ forest. Over the following days I noticed another Buzzard though, and one that didn’t seem too shy. With time it got weirder, as the bird showed itself better and better, and more often than not it was noticed and looked at by whole groups of passer-by’s that took images with their smartphones. Okay, a bird between the messy branches may be not my cup of tea (and crowds are even less for the matter), but I decided to bring the camera on my next walk all the same. The chatting (dog)walkers looked a little surprised at the sight of my big lens, but I decided to bravely ignore the stares and took some shots when the bird perched in a good place. By the looks of it a young bird. Maybe Benny’s son (or daughter)? It didn’t seem disturbed by people at all. Even when on the ground, it seemed totally unimpressed by us. Quite unusual, as normally they take off as soon as you look in their direction. That said, it was chased away several times by our friend Benny. Apparently it was disturbed by thát, as the last time I saw the bird, it already had moved to another part of the forest. I haven’t seen it since a while now, but who knows ….