Vroeger werd je nog wel eens raar aangekeken wanneer je ergens plat op de grond lag te fotograferen. Dan kwamen ze vragen of het wel goed met je ging, of – erger nog -gingen ze lollige opmerkingen maken.  Tegenwoordig barst het overal van  de fotografen, en een beetje fotograaf gaat natuurlijk direct plat op het buikje wanneer er iets te kieken is. Dat schijnt namelijk zo te horen. Kortom: de ‘liggende fotograaf’ is gemeengoed geworden en de mensen keuren je dientengevolge geen blik meer waardig. Je zou dat vooruitgang kunnen noemen. Toen ik onlangs op het strand lag om wat lollige drieteentjes te fotografen, zag ik vanuit mijn ooghoeken opeens ‘iets’ boven het water uitkomen. Het eerste waar ik aan dacht was een Russische onderzeeër. Logisch, want spionage is natuurlijk aan de orde van de dag. Maar voordat ik goed en wel mijn blik gericht had, was het ‘iets’ alweer ondergedoken. Even later kwam er echter een nieuwsgierig paar ogen boven het water uit. Aha, een (gewone) zeehond. Hiermee was weliswaar nog niet onomstotelijk bewezen dat wat ik eerder zag geen Russische onderzeeër was, maar het zou hoogstwaarschijnlijk toch wel die zeehond zijn geweest. Het dier was nieuwsgierig en bleef wat voor mij dobberen, af en toe even uit het water omhoog komend. Maar echt spannend leek ‘ie het uiteindelijk allemaal toch niet te vinden, want korte tijd later zwom het beest door. Ik vond het ook wel welletjes, en ging er eveneens vandoor. Alleen een omgewoelde plek in het zand aan de vloedlijn verraadde dat ik er had gelegen. Maar misschien dachten de wandelaars wel dat het een zeehond was geweest. Maar wat maakt het uit, wat is het verschil?

In the past, you would often get strange looks if you were lying flat on the ground to take photos. People would come over to ask if you were okay or – worse – make funny remarks. Nowadays, photographers are everywhere, and any serious photographer immediately drops down on their belly whenever there’s something to capture. Apparently, that’s just how it’s done. In short, the “lying photographer” has become commonplace, and as a result, people don’t even bat an eye anymore. One could call that progress. Recently, when I was lying on the beach trying to photograph some amusing Sanderlings, I noticed something emerging from the water out of the corner of my eye. My first thought was a Russian submarine. It made sense because espionage is, of course, a hot topic these days. But before I could get a proper look, “it” had already submerged again. A moment later, a curious pair of eyes peeked out above the water. Aha, just a (Common) Seal. This didn’t entirely rule out the possibility of it being a Russian submarine, but it was most likely the seal I had seen earlier. The animal was curious and lingered in front of me, bobbing up from the water every now and then. However, it didn’t seem to find the situation all that exciting in the end, because it swam away shortly after. I decided that was enough for me as well and left. Only a slightly disturbed patch of sand at the water’s edge betrayed where I had been lying. But maybe the walkers thought it had been a seal lying there. But what’s the difference?