Toen ik mijn eerste schreden zette op het vogelaarspad was vrijwel alles nieuw. Okay, een Duif, een Specht of een Meeuw kende ik wel, maar de meer exotische soorten waren, nou ja, precies dat! Uit die tijd herinner ik mij dat ik een keer in de duinen was en op een duindoorn een klein vogeltje zag zitten met een zwarte kop en een oranje borst. Dat het geen Roodborst was, dat wist ik inmiddels wel. In mijn hoofd ging dus ik snel de vogelgids af (een smartphone had je toen nog niet, laat staan een een vogel-app): het moest wel een Roodborsttapuit zijn. Wow ! Wat gaaf. Vol van de adrenaline kwam ik thuis, pakte het vogelboek en verduveld: ik had er echt eentje gezien. Tevreden zette ik een kruisje in de gids: ‘gezien’ ! De jaren erna bleek de vogel een vaste bewoner van de duingebieden waar ik regelmatig kwam, en ik zag ze steeds vaker. Maar zoals het met veel dingen gaat: als ze gewoon worden, kijk je er misschien wat minder naar om en verbleekt de verwondering soms een beetje. Kijk, als dit gebeurt bij shampoo, tandpasta of snoepjes, dan is er altijd wel een slimmerik op de marketingafdeling die iets bedenkt als ‘geheel vernieuwd’, of ‘nu nóg lekkerder’ (zie laatste foto). Onzin, want meestal is er niks veranderd aan het produkt. Maar toch lukt het ze vaak om onze aandacht er weer even op de vestigen. De natuur heeft zo’n gelikte marketingafdeling niet. Hoewel? Snel een paar decennia vooruit. Vorige week zat ik op een duintop wat om me heen te kijken, camera in de aanslag (want je weet maar nooit), toen ik naast met het geluid van een Robotap hoorde. ‘Wiet trak trak’. Voorzichtig draaide ik me om, en daar zat het mannetje te roepen. Kijkend door de lens werd ik weer even bevangen door de schoonheid van dit vogeltje. En ondanks dat ik er inmiddels honderden moet hebben gezien, was het enthousiasme over deze prachtige soort weer helemaal terug: ‘vernieuwd en nu nóg mooier’ 😉 . Update: inmiddels de Diele Pastilles geprobeerd, en zoals ik al verwachtte, ik proef geen enkel verschil ….
When I took my first steps on the road of becoming a birder, almost everything was new. Okay, a Pigeon, a Woodpecker or a Gull were known as such to me, but the more exotic species were, well, exactly that ! From that period I remember walking in the dunes some day when I suddenly noticed, on top of a buck thorn, a small bird with a black head and an orange breast. I knew by then that it wasn’t a Robin. So, in my head I quickly leaved through the field guide (there were no smartphones at that time, let alone bird apps): I could only be a Stonechat. Wow ! How cool. Pumped with adrenaline I came home, checked my bird guid and indeed, I really had seen one! Satisfied, I put a cross next to its name: ‘seen’. If the following years it turned out to be a normal species for the dunes that I frequently visited and I saw them more often. As with many things, when you get used to them you maybe pay less attention and the wonder wears off a little. When this happens with shampoo, tooth paste or sweets, there’s always some smart-ass in marketing that comes up with a campaign like ‘completely renewed’, or ‘with even better taste’ (see last image). Bullocks, as most of the time they haven’t change a thing in the product. But, they often manage to increase the level of attention again, at least for a while Nature doesn’t have such a smart marketing department. Although? Fast forward. Last week I sat on top of a dune, looking a bit around with the camera ready – as you never know – , when I heard beside me the sound of a Stonechat.’ Vist trak trak’. Carefully I turned around and there it was: a male, calling. Looking through my lens, for a moment I was taken back to those first moments and in awe of the sheer beauty of this little bird again. Despite the fact that I must have seen hundreds of them by now, my enthusiasm had returned in full: ‘renewed and now even more beautiful’ 😉 . Update: in the meantime I tried the sweets of the last image, and as expected: they taste exactly as before ….
