When I see Grey Plovers, I simply have to shoot them. No matter what. Or? While I was shooting Herons in Florida, I noticed a Grey (or Black-bellied) Plover at the beach. As I already had some beach shots of it, I continued with the Herons. Until I noticed the Plover leaving the beach and heading for a grassy meadow. Since this would make for shots that I didn’t have, I decided to follow it. As usual flat on my stomach and crouching through the grass. The bird moved a little away from me, stopping from time to time to check whether or not I was still there. To have a better view, I decided to crouch an extra meter. The first seconds I didn’t notice a thing , as I was concentrated on the bird. All of a sudden it seemed like my right arm was on fire. I got up and it was covered with black, little creatures. I brushed them off as quickly as I could and moved back to the beach. It seemed like the bird had lured me into this not-so-nice situation! The little sadist !To cut a long story short, I was bitten by an army of sand fleas, or whatever they are called. Even with some stuff I picked up at the pharmacy it itched like hell for some 48 hours, keeping me out of my sleep and attracting strange looks from the waitresses at Starbucks.. Fortunately the itching got less and less after several days, but I still see the marks. Not as bad as on the included shot, but still. When I met another Grey Plover some days later I was happy it was in a ‘safer’ environment, since I of course could not resist aiming my camera again 😉 ….
Als ik Zilverplevieren zie, dan moet ik ze gewoon fotograferen. Hoe dan ook. Hoewel? Toen ik Florida Reigers aan het fotograferen was, zag ik een Zilverplevier op het strand. Aangezien ik al wat strandfoto’s had, ging ik maar even door met de Reigers. Totdat ik zag dat hij het strand verliet en richting een grasveldje liep. Aangezien ik daar foto’s zou kunnen maken die ik nog niet had, besloot ik hem te volgen. Zoals gebruikelijk lag ik plat op mijn buik en tijgerde ik door het gras. De vogel liep een beetje bij me vandaan, telkens even halt houdend om te kijken of ik er nog was. Om iets beter zicht te krijgen besloot ik nog een extra metertje dichterbij te kruipen. De eerste seconden merkte ik niets, aangezien ik me concentreerde op de vogel. Maar opeens leek het of mijn rechterarm in brand stond. Ik stond op en mijn arm zat onder de zwarte, kleine beestjes. Ik veegde ze zo snel als ik kon er vanaf en ging snel terug naar het strand. De vogel leek me er gewoon in te hebben geluisd ! De kleine sadist ! Om een lang verhaal kort te maken: ik was gestoken door een leger van zandvlooien of hoe ze dan ook mogen heten. Zelfs met wat smeersels die ik bij de apotheek had gehaald bleef het meer dan 48 uur jeuken als de hel, wat me uit mijn slaap hield en ook nog eens verwonderde blikken aan de serveersters bij Starbucks ontlokte.. Gelukkig werd de jeuk minder na een paar dagen, maar de beten zijn nog steeds te zien. Niet zo erg als op de foto in dit blog, maar toch. Toen ik een paar dagen later weer een Zilverplevier tegenkwam was ik blij dat ‘ie op een wat veiliger ondergrond zat, aangezien ik natuurlijk de verleiding wederom niet kon weerstaan om mijn camera op het beestje te richten 😉 ….
