Eigenlijk was ik voornemens om in dit blog een heel zuur stukje te schrijven over mijn ervaring met een ‘plakker’. Een wat? Een plakker ! Je hoort het goed. En dan heb ik het, als verstokt Nikon gebruiker, niet over die hippe Canon ‘plakker’ die het zo goed doet onder vogelfotografen. Ik heb het namelijk over zo iemand die, in een gebied waar het werkelijk barst van de Gele Kwikstaarten en waar verder op dat moment geen levende ziel te bekennen is, je voortdurend op de hielen zit. In plaatst van een ‘eigen kwik’ te zoeken, besluit zo iemand je klakkeloos te volgen. Loop je tien meter door, doet hij dat ook. En al probeer je aan alle kanten uit te stralen dat je daar nou niet heel warm van wordt (“ja, ze zitten echt overal he?” of “iedereen kan hier zijn privé-kwik hebben”) – de boodschap komt gewoonweg niet aan. En maar non-stop ouwehoeren. Ik ging voor rood die ochtend, en dat werd het ook, maar dan voor mijn ogen. Ik droop dus maar af. Maar, zoals gezegd, daar gaat dit stukje dus helemaal niet over. Het gaat namelijk over hoe prachtig de Gele Kwikstaarten uitkomen tegen het rood van de zuring. Goed, eigenlijk kun je dat op de foto’s ook wel zien – daar is zo’n stukje dus helemaal niet voor nodig 😉 …. En misschien vind je combinatie wel helemaal niks, dat kan natuurlijk ook nog. Daarbij, het rood in de header foto is van een dak, daar kwam dus helegaar geen zuring aan te pas 🙂 . 

Initially I planned writing a very nasty blog about me running into a ‘tracker’. A what? A tracker ! Yes, that’s right. And, as a long time Nikon user, I am not talking about the latest Canon feature that is very popular among bird photographers. But I am talking about one of those people that, in an area that is literally swarming with Blue-headed Wagtails and without another single soul in sight, has decided to follow your every step. Instead of searching for his ‘own wagtail’, he simply follows every single step you take. Are you moving on for some ten meters, so does he. And even as you try to send signals that you are not really with his unsolicited company (“Yes, they are literally everywhere, aren’t they?” or “a private wagtail for everyone, huh?”) – the message doesn’t seem to hit home. And the non-stop babbling. I went for red that morning, and that’s what I got – behind my eyes, that is. So I left. But, as said, this blog is not about all that. It is about how lovely Blue-headed Wagtails can stand out against the red vegetation (rumex). But then again, you can see that for yourself in the pictures – no need to mention that as well in words 😉 …. And maybe you think the combination is horrible, that’s also a possibility. Besides, the red in the header picture is a roof by the way, no rumex involved at all 🙂 .