“Wacht, hij beweegt!”. Vanwege mijn wat obsessieve voorkeur voor lage standpunten, lig ik nogal eens op mijn buik. In de modder, op de weg, in het slik, half in het water – eigenlijk overal waar het maar enigszins horizontaal is. Onlangs moest er een arts even naar mijn gezicht kijken. Ik ging in een reflex direct op de behandeltafel liggen. Ik mocht gewoon blijven zitten, zo bleek. Dat dus. Het gebeurt regelmatig dat voorbijgangers zich even afvragen of het wel helemaal goed met me gaat wanneer ze me ergens zien liggen, maar meestal hebben ze vrij snel door wat ik aan het doen ben. Een paar dagen geleden stond ik in het bos te wachten op een Sperwer, toen mijn oog getrokken werd door een piepklein Woelmuisje. Dus, hopla, plat op de buik op het wandelpad en schieten maar. Wat een leuke beestjes eigenlijk, en nooit geweten dat ze met hun voorpootjes eten. Terwijl ik daar al even zo lag, hoorde ik opeens een licht paniekerig “Wacht, hij beweegt!” achter me. Toen ik omkeek, stond er een stel enigszins verbouwereerd naar me te kijken. De man bleek al bezig om 112 te bellen, maar kon nog net op tijd de verbinding verbreken. Ze dachten een lijk te hebben gevonden, vertelden ze me. Toch fijn dat er nog mensen zijn die in zulke gevallen de hulpdiensten bellen in plaats van eerst een filmpje te maken met hun telefoon. Enfin, mijn camera en de muis hadden ze niet gezien. Toen ik ze op deze laatste wilde wijzen, was er natuurlijk niks meer te zien. Ze vonden het allemaal nogal vreemd geloof ik, en liepen gehaast door, af en toe nog enigszins wantrouwig achteromkijkend…. Ik ging maar weer liggen. Na twee minuten was de muis weer terug.
“Wait, he moves!”. Because of my obsession wit low angles, I find myself flat on the ground quite often. Whether it is mud, a road, slick, half in the water – basically everything that’s more or less horizontal. Recently a doctor needed to check something on my face and in a reflex I laid myself on the treatment table. As it turned out I should have stayed seated. Now you know what I mean. It’s not unusual for people passing by to wonder if I am okay when they see me lying somewhere, but on most occasions they quickly enough see what I am doing. A few days ago I was in a forest waiting for a Sparrowhawk to turn up, when I noticed a tiny Vole. So, in an instant I found myself flat on ground and happily shooting. What a lovely animal, and I never knew that they eat with their paws. While I was making images, I suddenly heard a slightly panicking “Wait, he moves!”. When I turned around, I noticed a couple looking at me, rather perplexed. The man was just ringing 911, but could cancel the call just in time. They thought they had found a corpse, they told me. Good to know that there’s still people calling for help in such situations, instead of filming the scene first with their phone. Anyway, they hadn’t noticed neither my camera nor the vole. When I wanted to point out the latter to them, it obviously had already withdrawn in the undergrowth. I think they found it all rather weird, and hastily continued there walk, looking over their shoulders every now and then – still a little suspicious… I positioned myself on the ground again. After two minutes the vole returned.