When, for the first time in years, we had some days with descent snow and freezing temperatures, I thought ‘Woodcock’. Not only was this a species I had never taken a decent shot of, these were exactly the circumstance under which one can see them a bit easier. On top of that, rumour had it that – due to severe weather in the east – The Netherlands experienced an influx of these birds. So, as of Sunday last week, I had my hopes of finding one. The first days were promising. That is to say, I saw plenty of ‘m – but only flying by. As the days passed and I saw one beautiful picture after another on the socials, I still hadn’t seen a single bird on the ground myself. Admitted, it was not as if I especially went after them, but since I spent so much time outside, I more or less counted on the chance that I would bump into one at some point for sure. Which was exactly what happend on Thursday morning. It was on the ground and I could approach it very well. That made sense, since it was dead. Woodcocks have the strange tendency to fly into windows and buildings, which often leads to a dead bird. Sad, but it’s in the freezer now, waiting for me bringing it to the taxidermist. On Friday, finally I had more luck. While taking a hike in the dunes, I came across a place where I noticed many Snipes, and among them I noticed a Woodcock as well. Slowly, I crouched on my stomach downhill, towards it, and made some pictures. As I didn’t want to run the risk of scaring it away, I kept my distance and also crouched back out again. Which was, uphill and backwards, much harder, but hey, we need to give these birds some rest, don’t we? Saturday I had had it completely with all the shooting and carrying the heavy stuff, so I didn’t touch my camera. I also planned that for Sunday,  but late afternoon, I decided to give it one more try. To cut a long story short: in two hours I counted some 30 individuals, most of them too far away or flying by, but some worked along nicely and finally I was able to take some okay shots. Phew. As the temps were already rising, this would be presumably my last chance of the season, and I was glad I took it – and all worked out in the end 😉 ….

Toen er, voor het eerst in jaren, weer eens een serieuze hoeveelheid sneeuw viel en het ver onder nul zou worden, dacht ik ‘Houtsnip’. Niet alleen had ik van deze soort nog nooit een behoorlijke foto kunnen maken, dit waren ook precies de omstandigheden om ze wat gemakkelijker te zien. Daarnaast ging het gerucht dat – door de strenge vorst in het oosten – er een ware invasie was van deze vogels in Nederland. Dus, vanaf zondag, hoopte ik erop er eentje te vinden. De eerste dag leek direct al veelbelovend. Dat wil zeggen, ik zag er meer dan genoeg vliegen. Maar, naarmate de dagen verstreken en ik de ene na de andere mooie foto op de socials langs had zien komen, had ik er zelf nog steeds geen gevonden die aan de grond zat. Toegegeven, ik was er ook niet speciaal naar op zoek, maar aangezien ik zoveel tijd buiten doorbracht, ging ik er vanuit dat ik er vanzelf wel eentje tegen zou komen. En precies dat gebeurde op donderdag. Op de grond dus, en ook nog eens goed te benaderen. Logisch, want het beest was dood. Houtsnippen hebben namelijk de rare gewoonte om tegen ramen en gebouwen aan te vliegen, wat meestal resulteert in een vroegtijdig einde. Sneu, maar hij ligt nu in de vriezer te wachten tot ik ‘m naar de preparateur kan brengen. Op vrijdag had ik eindelijk meer geluk. Tijdens een wandeling in de duinen kwam ik langs een plek waar ik veel Watersnippen zag, en onder hen ook een Houtsnip. Langzaam tijgerde ik helling af en maakte wat foto’s. Aangezien ik niet het risico wilde lopen het beest op te jagen, bleef ik op afstand en tijgerde ook maar weer terug. Dat was, achteruit en helling op, trouwens een stuk lastiger, maar hé, we moeten die beesten ook hun rust gunnen, toch? Zaterdag was ik er eigenlijk wel klaar mee, met al dat gefotografeer en gesjouw met die zware zooi, dus raakte ik de camera niet aan. Datzelfde was ik ook zondag van plan, maar in de loop van de middag besloot ik tóch nog een laatste poging te wagen. Kort en goed: ik telde in twee uur ongeveer 30 exemplaren, de meeste echter te ver weg of in vlucht, maar een enkeling werkte mee en eindelijk lukte het me wat redelijke plaatjes te maken. Phew. Aangezien de dooi al had ingezet, zou het vermoedelijk mijn laatste kans van het seizoen zijn, dus ik was blij die te hebben benut. Eind goed, al goed zeg maar 😉 ….