“When morning breaks
We hide our eyes and our lungs aching
Nothing’s strange
It was in our hands from six to ten
It slipped right out again

Weeping willow
The pills under my pillow
Weeping willow
The pills under your pillow
Weeping willow
The gun under under your pillow
Weeping willow
Weeping willow”

‘Weeping Wilow’ – The Verve, from ‘Urban Hymns, 1997

Tijdens onze korte trip naar Varanger (Noorwegen) konden Menno en ik ook een aantal ‘lifers’ bijschrijven op de lijst. Niet dat ik een lijst heb, maar het klinkt wel stoer toch? Terwijl we door besneeuwde landschappen reden, scanden onze ogen voortdurend de omgeving af. Met felle zon die weerkaatste op de sneeuw, en zonder zonnebril (dom, thuis laten liggen), een vermoeiende aangelegenheid. Af en toe traanden mijn ogen van het ingespannen turen. Nou is het bij sommige soorten dan  wel weer gemakkelijk dat de naam al ongeveer aangeeft waar je moet zoeken. Zo heet de moerassneeuwhoen in het Engels namelijk ‘Willow Ptarmigan’, dus als er wilgjes in het landschap staan moet je opletten. Simpel toch? Toch duurde het een tijd voor de we eerste zagen. Vaak waren de vele sporen in de sneeuw de trigger om extra goed op te letten. En het grappige is, net zoals met boomkikkers: heb je eenmaal eentje gezien, dan wordt het daarna opeens een stuk gemakkelijker. Je hersenen zijn dan als het ware geprogrammeerd op hun afmeting, hun kleurverschil ten opzichte van de omgeving en het terrein waar je ze kan verwachten. Zo zagen we er alles bij elkaar dus toch nog redelijk wat. Een superleuke soort, vooral wanneer ze enigszins onhandig door de wilgen klimmen op zoek naar wat te eten. We vonden ze redelijk schuw, en door de hittetrilling boven het sneeuwdek waren ze op afstand niet echt goed te fotograferen. Kijken was dus, zoals wel vaker, eigenlijk leuker dan fotograferen. Enfin, we konden toch nog wel wat plaatjes maken en bij een benzinepomp hebben we allebei maar een kekke zonnebril gekocht…

During our short trip to Varanger (Norway), Menno and I were able to add some ‘lifers’ to the list. Not that I have a list, but it sounds cool, right? While driving through snow-covered landscapes, our eyes constantly scanned the surroundings. With bright sun and no sunglasses, it was a tiring affair. Occasionally, my eyes would tear up from straining to see. Now, with some species, it’s easy because the name already gives you a clue as where to look. For example, in English, the a ptarmigan we were looking for is called the ‘Willow Ptarmigan’, so if there are willows in the landscape, you should pay attention. Simple, right? However, it took a while before we saw the first one. Often, the many tracks in the snow serve as a trigger to pay extra attention. And the funny thing is, just like with tree frogs, once you’ve seen one, it suddenly becomes much easier. Your brain is then programmed to recognize size, color difference compared to the surroundings, and the terrain where you can expect them. So, all in all, we saw quite a few during our trip. A nice species, especially when they, rather clumsy, climb through the willows looking for food. Quite shy, and because of the heat shimmer above the snow cover, not really easy to photograph from a distance. Watching was, as is often the case, actually more enjoyable than photographing. Anyway, we managed to take some pictures, and at a gas station, we both bought a cool pair of sunglasses…