In the last week of April I found a Wood Warbler! Or, I heard one is actually more accurate. Not so strange, since these Warblers are normally much easier to hear than to see. They have quite a loud and very distinctive call. But they don’t arrive in our country though until the forests are ‘green’ again, which makes them often hard to spot between the leaves. Besides, they are rather restless birds, using many different singing posts and usually they do not spend too much time in one place.  On top of that there’s often a lack of light in dense forests, resulting in a combination of slow shutter speeds and high ISO’s. As you understand: I had a small challenge here. After spending quite some time with the bird, I was able to make some shots that, in my humble opinion, were better than the ones I had in my archives. One these cases where you can say: “still improving every time”. The last time I had one in from of my camera by the way, was no less than five years ago. And that was in Finland. As they are not a yearly sighting for me, let alone here in the area, the next chance may be a few years again from now. Who knows? We’ll see …. for the moment I am happy with the images that I have.

Gedurende de laatste week van april vond ik een Fluiter! Of, beter gezegd: ik hoorde er eentje. Niet zo gek, want deze zangers hoor je meestal een stuk beter dan dat je ze ziet. Ze hebben een redelijk luide en zeer herkenbare zang. Maar ze arriveren echter pas wanneer de bomen al vol in blad zijn, wat ze dus vaak lastig te zien maakt, zo tussen al het groen. Daarnaast zijn het nogal rusteloze vogeltjes en gebruiken ze veel verschillende zangposten, waar ze bovendien vaak maar kort zitten. Tel daarbij op dat er vaak weinig licht in de bossen is, wat zorgt voor de combinatie van een lage sluitertijd en een hoge ISO-waarde. Zoals je ziet: er lag weer een mooie uitdaging voor me klaar. Na behoorlijk wat tijd bij de vogel te hebben doorgebracht, kon ik toch foto’s maken die – naar mijn bescheiden mening – beter zijn dan wat ik in het archief had. Een gevalletje waarbij je dan zegt: “het wordt nog elke keer beter”. De laatste keer dat ik er trouwens eentje voor de camera had, was alweer vijf jaar geleden. En dat was nog in Finland ook. Geen jaarlijks gebeuren dus voor mij, zeker niet hier in de omgeving, en de volgende kans kan wel weer eens een paar jaar op zich laten wachten. Wie zal het zeggen? We gaan het zien …. voor het moment in elk geval tevreden met de plaatjes die ik heb.