Ik droomde. Over een vogel die niet voorkwam in de boekjes. Die maakte nogal wat los. Het ging er fel aan toe in de debatten tussen voor- en tegenstanders. De voorstanders vonden het wel een verrijking, deze vogel die zich niks aantrok van de plaatjes in de vogelgids. Maar de tegenstanders vonden het bezopen, je werd namelijk óf geboren als een Engelse kwikstaart, óf als een gele, óf als citroen. Maar zoiets ongedefinieerds er tussenin? En dan zeker ook nog eens willen veranderen na de rui? Daarnaast dat onbeschaamd zingen de hele dag door…. Nee, dit moest met alle middelen worden gestopt! Een dictator meende er zelfs een reden in te zien om oorlog te moeten voeren tegen het gehele Westen. Want, zo redeneerde hij, als je dit soort vogels normaliseert of zelfs aanmoedigt zoals ze daar in het Westen doen, dan breng je jonge vogels maar op foute gedachten. En tja, dan is het hek van de dam en de beschaving heel snel ten einde. Deze gestoorde retoriek kon in ons parlement op ondubbelzinnige bijval rekenen van de locale tak van de fascistische padvindersclub. Die club zou het liefst terugwillen naar een tijd die nooit bestond, en daar is natuurlijk geen plek voor afwijkende fratsen…. Aan de andere kant van de oceaan namen de oerconservatieven ondertussen ook geen halve maatregelen: alle vogelgidsen die ook maar enigszins repten over hybride vogels werden opgespoord en uit de boekenkasten getrokken om daarna onder gejoel en gezang te worden verbrand. De vlammen reikten tot aan de hemel. De hitte was overweldigend. Ik schrok wakker, aangedaan en misselijk, en even wist ik niet waar ik was. Weliswaar enigszins gerustgesteld dat het maar een droom was, besloot ik toch eerst maar even bij te komen met een flinke kop koffie en de krant. Daarin las ik over het groeiende anti-woke sentiment en groeperingen die ten strijde trekken tegen alles wat anders is dan ze gewend zijn: genderneutrale toiletten, het homohuwelijk, meisjes die zich jongen voelen, jongens met nagellak – noem maar op. Mijn stemming werd er niet beter van, in tegendeel. Om alle moedeloosheid van me af te schudden ging ik dus maar een rondje in de polder doen. Dat helpt namelijk meestal wel tegen opkomende depressies. Daar trof ik direct bij aankomst een uiterst vrolijk zingende kwikstaart. Ik vond het een prachtige vogel, maar omdat ‘ie kenmerken van verschillende kwikstaarten bezat kon ik er niet direct een label op plakken. Een beetje Engels hier, een beetje citroen daar – er was weinig van te maken. Een wat gekke vogel, maar wel geinig. Ik vond het prima, want wat maakt het tenslotte allemaal uit, maar vroeg me hardop af of hij er zelf misschien een probleem mee had? “Ik niet, ik ben gewoon wie ik ben – ongeacht wat de veldgidsen zeggen”, antwoordde hij en keek me even veelbetekenend aan. Toen werd me opeens duidelijk: dit was de vogel uit mijn droom…..

I dreamed. It was about a bird that couldn’t be found in the books. And that caused quite some turmoil. There was some heavy debating between the pros and cons. Those in favor thought it an enrichment, this bird that didn’t match the standard pictures in the field guide. Those opposed stated that it was totally crazy, as one is either born as a Western Yellow Wagtail, or as a Blue-Headed, or as a Citrine. But something in-between? And then maybe changing again after molting? At then all this shameless sining, all day long…. No, by all means – this should be stopped! A dictator thought it part of the justification to wage a war against the West, as if one normalizes or even encourages this kind of birds (as they do on the West), youngsters get imprinted with the wrong ideas. And civilisation will then soon see it final days. It was clearly applauded by the fascist boy scouts in our Parliament. They would preferably go back to a time that never existed in the first place, and in which there’s of course no place for any deviant birds. At the other side of the pond, strict conservatives also were taking their measurements: all field guides describing hybrids, even remotely, were taken from the book shelves to be burned on huge piles with the people around them cheering and singing. Flames reached high up to the sky. The temperatures was hardly endurable. Hurt and nauseous I suddenly woke up. With a cup of coffee I read in the paper about growing anti-woke sentiments, groups raging against everything they’re not used to: gender neutral restrooms, gay marriage, girls that feel they’re boys, boys wearing nail polish etc. It didn’t improve my mood and to get rid of all this sadness, I decided to make my round in the polder as this usually helps against surfacing depressions. There I found a happily singing Wagtail. I thought it was beautiful, but I couldn’t ID it though, as it showed field marks of several different wagtails. A little Western here, a little Citrine there – I couldn’t make heads nor tails of it. A little weird this bird, but wonderful nonetheless. I asked myself aloud whether the bird felt uncomfortable with that? “I do not, I am who I am, regardless of what the field guide shows” it said and looked at me knowingly. Then things fell into place: this was the bird of my dream….