In deze tijd van het jaar kun je her en der leuke dwaalgasten tegenkomen, zoals de Noordse Pijlstormvogel van mijn vorige blog. Vogels die, als het ware, in de ‘wrong direction’ zijn gevlogen en daarmee een bezienswaardigheid zijn geworden. Daar waar ze vandaan komen en met meerdere soortgenoten zijn, kijkt normaalgesproken natuurlijk niemand naar ze om. Maar wanneer ze opeens alleen zijn en daarom in de schijnwerpers staan, ja dán zijn ze opeens geliefd. Ze zijn dan ‘bijzonder’ en trekken liefhebbers uit alle windstreken. Een beetje zoals Harry Styles nadat ‘ie niet meer tussen z’n soortgenootjes van One Direction zat. Gisteren was ik, samen met Menno, even bij een kleine vliegenvanger. Ook zo eentje die de weg een beetje kwijt is. Eigenlijk zou ‘ie nu lekker in Oman ofzo moeten zitten. De soort zag ik wel vaker in Nederland; zelfs een keer – in het voorjaar – een zingend mannetje . Maar zo meewerkend als de eerstejaars vogel van gisteren had ik ze nog nooit. Aanvankelijk was ‘ie nog druk bezig hoog in de boomtoppen, maar na een tijdje kwam ‘ie naar beneden en vloog zelfs bijna in ons gezicht (en ‘nee’, we stonden niet te tapen). Om daarna even een paar tellen rustig op een berkenstammetje vlak voor ons te gaan zitten. Het licht was nog wel lastig (zwaar bewolkt en onder de bomen), maar de vogel maakte natuurlijk veel goed.

In this time of year, you can come across interesting vagrant birds here and there, just like the Manx Shearwater from my previous blog. Birds that have, in a way, flown in the ‘wrong direction,’ and hence becoming a sight to behold. Where they come from and are among their own kind, nobody pays them much attention. But when they suddenly find themselves alone and therefore in the spotlight, they become beloved. Drawing enthusiasts from all corners, much like Harry Styles did after he no longer was among his fellow One Direction members. Yesterday, I, along with Menno, had a brief encounter with a Red-breasted Flycatcher, another one that seems a bit lost. Ideally, it should be somewhere in Oman by now. I had seen this species in the Netherlands before, and once, in spring, even a singing male. However, I had never encountered one as cooperative as the first-year bird we saw yesterday. Initially busy high in the treetops, but after a while, the bird almost flew right into our faces. It then took a brief moment to rest on the trunk of a birch tree. The lighting was challenging, but the bird made up for it in other ways.