Hier in de regio struikel je niet echt over de Zwarte Ooievaars (“Zwooi”). Nergens eigenlijk in Nederland. Tijdens de trek worden er elk jaar echter wel de nodige gezien. Toch is het nu ook weer niet zo’n soort waarvoor je een eind gaat rijden. Toen er vorige week aan het begin van de avond een jonge vogel in de buurt werd gemeld, besloot ik maar eens te gaan kijken. Toen ik de volgende ochtend rond zonsopgang aankwam, was Menno er al. Het beest zat er nog, maar besloot, vrij snel nadat we ter plaatse waren, het bos in te gaan. Het was op zich al vrij donker weer, maar het bos was natuurlijk helemaal kansloos qua licht. Hoewel ik even overwoog maar weer naar huis te gaan (koffie!), besloten we toch te wachten, hij zou vast wel weer naar open gebied komen. En dat was ook zo, want na een uurtje tussen de bomen te hebben gescharreld, besloot hij weer naar open gebied te wandelen. Het beest was totaal niet schuw, en kwam af en toe zelfs té dicht bij. En ja, dan past zo’n joekel niet meer in beeld. Dan maar weer een stukje verder er vandaan lopen, totdat hij ook daar weer te dichtbij kwam. Eigenlijk werden we dus gewoon gestalkt. Dit ging zo even door en rond half negen hielden we het voor gezien, later zag ik dat de vogel het zelf om half elf ook voor gezien hield en op de wieken was gegaan naar zuidelijker regionen. Zo gaan die dingen….

In my area Black Storks (Dutch abbreviation “Zwooi”) are not really abundant. As in the rest of The Netherlands by the way. During migration however, a descent number is reported every year. But it’s not one of those species for which I would drive a long stretch. When a juvenile bird was reported last week early evening not too far away, I decided to have a look. When I arrived the next around dawn, my friend Menno already was there. The bird was still present, but soon after our arrival it walked into the woods. The weather was quite cloudy and dark, so the forest was off limits for descent shots. Although for a moment I thought of returning home (coffee!), we decided to wait a bit, because most likely at some point it would return to the open field. Which it did indeed, because after a hour or so roaming between the trees, it decided to move to a more open area. The Stork wasn’t shy at all, and every now and then the bird even came too close. Such a large bird doesn’t fit in the frame anymore then. So we would walk away from the bird, until it also came too close there again. The bird was simply stalking us. The continued for a while and around 8:30 we called it a day. I heard that the bird did the same two hours later, around 10:30 and took off to the South. That’s how things go….